Geçen haftalarda Zaman gazetesinde [w:Ekrem Dumanlı] -belki de yayınladığı öykü kitabının da etkisi ile?- sanat ve alıcısı konulu bir dosya yapılmasına ön ayak oldu gazetesinde. Soru açıktı: "Muhafazakâr sermaye kültür ve sanata neden mesafeli?" idi. Bir ton insan cevap vermişti bu soruya.
Kültür ve Turizm Bakan Ertuğrul Günay'ın İzmir'in Menderes ilçesine bağlı Çatalca Köyü'nde izleyip, '25 aylık bakanlığımın en güzel gecesini yaşadım' sözleriyle beğenisini dile getirdiği İzmir Devlet Senfoni Orkestrası'nın (İZDSO) köy konseri, 'Türkiye Sanat Otobüsü' projesine hız kazandırdı.
denmiş haberde ve şöyle devam edilmiş;
11. Uluslararası İstanbul Bienali kuratörleri, sanatçıları, katılımcılarına ve tüm sanatçılara ve sanat sevicilere açık mektup : "Son birkaç yıldır müzelerde, dergilerde ve piyasada popülerleşen politik sanatın dünyayı gerçekten değiştirmekle hiçbir ilgisi olmadığını artık anlamamız gerekiyor. Sanat çerçevesinde risk almanın, biçimin sınırlarını zorlamanın, kültürün kurallarına itaatsizlik etmenin, politika hakkında sanat yapmanın hiçbir şeyi değiştirmediğini görmemiz gerekiyor. Artık, sanat sermaye ve güç ilişkilerinden bağımsız, otonom ve özgür bir alanmış gibi davranamayız.
Dünyanın en pahalı tablosu diye listeler yapılır ve rakamlar da dudak uçuklatacak cinstendir. Modernizmin başlangıcından Soyut Sanat'ın nalları dikmesine kadar geçen süre içinde üretilen tüm eserlerin değeri, burjuva için hep bu ölçüdedir. Ama en pahalısı derseniz..
EGO-KAÇ İYİMSERLİĞİYLE YAKALAYACAĞIMIZ BU TUTKU VE DALGALAR İSTANBUL’U ŞİİRSEL ADALETE TAŞIR MI?
Özcan Türkmen
