Stephene Mallerme’nin Zarla Asla Dönmeyecek Şans’ın (Un Coup de Des Jamais n’Aboliara le Hasard)[1] üstünden geçen şiirsel yenilik dolu bir yüzyılı aşkın bir süre ve Eugen Gomringer’in Somut Şiir Manifestosu'nun yayınlanmasından bu yana geçen yaklaşık elli yıla rağmen hâlâ somut şiir (2) üstüne kabul edilmiş eleştirel bir terminoloji yoktur.
Prezi adı verilen yeni bir sunu sistemi var, Prezi'nin ardındaki düşünce, sunumları slayt serileri olarak yapılandırmak yerine yekpare büyük bir harita formunda (buna "mind-map" de demişler) yerleştiriyor olması.. Harita üzerindeki birbirinden bağımsız parçalara yakınlaşarak dolaşmak mümkün.
Hece'nin 141. sayısı "Tehlikeli Alaka: Edebiyat ve Deneysellik" dosyasına ayrılmış. Dosyada yer alan yazıların çoğunluğu "edebiyat ve deneysellik" arasındaki ilişkiye, olumlu yaklaşıyor gibi görünüyor. Her ne kadar bu bir değerlendirme yazısı olmasa da, yine de gözüme çarpan ufak tefek birkaç konuyu ben de hatırlatayım.
somut şiir: biçimlerin eleştirel evriminin ürünü. biçimsel bir ritim öğesi olarak dizenin tarihsel devrinin kapandığını farz edersek, somut şiir, grafik uzamın yapısal bir etken gibi varsayılmasıyla yola çıkıyor. belirlenmiş uzam: salt doğrusal zamanlı bir oluşum yerine zamansal-uzamsal bir yapı. bu nedenle ideogram kavramı önemli, ya ne genel anlamda uzamsal veya görsel bir sözdizimi, ya da özel anlamda (fenollosa/pound) doğrudan-analojik, kıyaslanabilir temelli bir düzenleme yöntemi, öğelerin mantıksal-söylemsel bir yanyana konulması değil. [toc hidden:1]
Dillerimiz biçimsel bir yalınlaşma, kısaltım, dilin yok sayılmış biçimlerinin aniden beliriverdiği bir yolda ilerliyor. Cümlenin içeriği genellikle tek bir sözcükle iletiliyor. Uzun ifadeler çoğu kez küçük harf kümeleriyle temsil ediliyor. Üstelik bu dil çokluğu yerini birkaç genel geçer dile bırakacakmış gibi bir eğilim mevcut. Bu dilin ve yazının yalınlığı ve basitleştirilmiş kullanımı şiirin sonuna mı işaret ediyor? Kesinlikle hayır.
