Editörün sayısız çağrılarından birine bari kulak vereyim diyerek bu satırları klavyeye alıyorum.
Benim [w:e-kitap] tecrübem hemen hemen geçen sene baharda ilk heves edişimle başladı. Haliyle okur-yazar ve teknolojiyle arası kendine göre fena olmayan birisi olarak bir okuyucu alma isteğim o günlerde eğitim için Londra'da olan bir arkadaşımın sayesinde amazon kindle'la başladı.
İster dizeli, ister dizesiz, ister sözlü, ister yazılı, ister mecralar arası ve ister tamamen bir boşluk olarak şiir, biçiminden aşırı rahatsız olmuş gibi duruyor. Kitapçılarda, raflarda bekliyor. Bir bomba gibi dingin duruyor, fakat saatı geçmiş bir bomba olma ihtimali yüksek. Şiir, etkisini kaybediyor çünkü birileri -yayın enüstrisi, sinai yayıncılık, endüstriyel tipografi, köşedeki dağıtıcı vb.- onu ehlileştirmek, tektipleştirmek ve çoğaltmak için tek bir kıyafet giymesini istiyor. Şiirin seri üretimine dur de!
Dizeli şiirin tarihsel açmazlarından mı yoksa tam olarak modern-sonrasının getirdiği bir zorunluluktan mı bilinmez -ki aslında bilinir mutlaka, yeni bir olgu ile karşı karşıya olacağız yakında. Bu olgu, daha önce "kolaj" ile ilgili pek kaygı gütmemiş bir dilin edebiyatının geldiği noktada neler yaptığını da bize gösteriyor gibi. Şiir yeterince "sıkıcı" olduğu için, sıkıcı olan tarafın aşındırılması yönünde, şu denenmiş:
1969’UN ŞİİR KİTAPLARI
“ŞİİR KİTAPLARI HİÇ DE AZ DEĞİL”
3186 dergi çıkıyor memleketimizde, resmi kayıtlara göre. Toparlakça 4000 (fanzin şu bu da dahil) diyelim. 4000 süreli yayından bahsediyoruz ve elbette bunlara edebiyat dergileri de dahil. 70 küsür milyon insan, 20 milyon küsür genç insan var bu ülkede. Toplam tiraj ne olursa olsun, yetmez! Yetmez!
İlk şiir kitabım ‘Mor Rüya’nın yayımlanmasının heyecanını yaşıyorum. Bir kitap çıkarmak, albüm çıkarmaktan bile daha tarif edilmez bir hismiş meğer… Kütüphanenin rafında kelimelerinizin yer alması müthiş bir duygu. Hele de o kelimeler, senelerce yaşadığınız içsel kaoslardan doğan muazzam bir gökkuşağı ile boyalıysa… İşte o zaman bu şiirleri ortaya çıkarmanın bile başlı başına bir içsel başarı olduğunu anlıyor insan… Dünyanın beğenip beğenmemesinin veya onaylamasının çok önemi kalmıyor eğer içsel savaşlarınızda galip gelmişseniz…
POST-ENTELEKTÜEL DÖNEM VE EDEBİYAT
Benim burada, şimdi, kullandığım biçem kimilerine kitabın dilinin çok yalın olduğunu akla getirebilir, ancak öyle değil. Her zaman ki gibi “sıkı” bir okur bekliyor [w:Hasan Bülent Kahraman] kitabında.
Şiir kitapları genelde 64 sayfa, 13x18 ebatlarına yakın, mizanpaj olarak gayet sıkıcı ve kapaklarından tutun da, cildine, kağıdına kadar sevimsiz görünüyor. Kullanılan yazı karakterleri sanki Gutenberg'in emriymiş gibi Times New Roman ve türevleri. Çoğu kişi zarf ile mazruf arasında bir seçim yapılması gerektiğini düşündüğünden olsa gerek, çok önemli kitapların bir türlü özel baskıları yapılmıyor. Yani şiir madem o kadar önemli milletimiz için, neden aşırı önemsiz bir şeymiş gibi basılıyor?
Aslında tam bir çakışma oldu diyebiliriz. Bugün Hürriyet, sanki çok önemli bir haltmış gibi "Flaş! Flaş! Flaş!" mahreci ile verdiği haber ile, nüfusumuzun 71 Milyon 517 Bin 100 kişi olduğunu duyurdu. Ve işin ilginç tarafı ise -ki bana sorarsanız gerçekten Flaşlık bir haberdir- 71 Milyon küsür kişinin yarısı 28 yaşın altındaydı (ki geçen senelerde de böyleydi).
Birkaç zamandır, eleştirmenlerin ya da eleştiri/tanıtım yazıları yazanların, mesailerini harcadıkları kitaplar hakkında yazıyorum. Yazıyorum çünkü, bu kitapların neden öne doğru çıkarıldığını merak ediyorum. Yazılanlara göz attıkça ve ciddiye alınması gereken tek sorunun, şiir kamusu üstü bir soru olduğunu düşünüyorum. O soru, aslında şair de bir insan olduğu için, doğrudan insanımızla ilgili. Sosyolojik ve bir o kadar da psikolojik bir soru çıkıyor ortaya.
