ŞİMDİ DE ŞAİRLER ŞİİRİ TALAN EDİYOR

Bilirsiniz sanat imgelerle çalışır.

Şimdi artık piyasa da imgelerle çalışıyor. İnsanlara pantolon, gömlek ya da saat satılmıyor da onların çağrıştırdıkları, mesela özgürlük, dik başlılık, idealizm ve hatta başkaldırı satılıyor. Alıcılar kendilerini piyasanın yarattığı imgeler doğrultusunda tanımlıyor ve o doğrultuda düşünüp davranmaya başlıyorlar. Bütün markalar kendilerine özgü imajlar geliştirme peşinde. Piyasanın en önemli kaygılarından biri bu.

Peki, şiir de bu durumdan nasiplenmiyor mu? Evet, elbette nasipleniyor. Diğer bütün sanatların şiirselliği şiirden ödünç aldığını bildiğimize göre, hayali de olsa bir imgenin (ben buna meta-imge, üst-imge diyorum) yaratılıp kapitalist sistemin hizmetine koşulmasında şiirin de kendi ölçülerine göre bir katkısı olmuş olmalı. Evet, gerçekten de bu böyle oldu. Şiirin varlığının göstergesi ve belki de temeli olan şiirsellik sistem tarafından kapıldı; şiir şiirselliği sisteme kaptırdı.

Şiirin günümüzde bu denli bocalamasının nedeni, belki de dünyanın her tarafının salya sümük bir şiirselliğe bulanmış olmasının karşısında içine düştüğü şaşkınlık ve çaresizlik ve hatta çıkışsızlıktır. Şiirsellik her yerde ama gene de ortada şiir yok, şiir kayıp.

Böyle bir durumda şiir, şairler ne yapacak? Şiir yazarak piyasanın mantığı tarafından ele geçirilmiş olan vıcık vıcık şiirselliği mi yaygınlaştıracaklar, yoksa aman sende deyip her ne olursa olsun kendilerinden geçmiş olmak için her ne olursa olsun şiir yazmaya devam mı edecekler?

tümünü okumak lazım