"Neden herkes şair?"

Aşkar dergisinin 11. sayısında Tuba Deniz’in şair-eleştirmen Mehmet Can Doğan’la gerçekleştirdiği söyleşi kapsamında:

Türk edebiyatında sözün değerinin düşüşüyle yaşanan şair enflasyonu arasında paralellikler aramak gerekir. Sözün düşüşüyle insanın değer bakımından yaşadığı, uğradığı yozlaşma da bu kapsamda düşünülebilir. Kitle iletişim araçlarının yaralayıcı etkisini de buna katabiliriz. Her alanda yaşanan değer yitimi şiir alanına da sirayet etmiştir. Toprakla bağını koparan modernlik anlayışı, fethedilemeyen tek kale olarak şiiri gözümüzde daha bir önemsel kılıyor. Şiir güç kaynağımız. Birey olarak da millet olarak da bu böyle. Tanzimat’tan günümüze içinde yer aldığı milletle bağını koparmayan şairler, millet tarafından benimsenmiş, millete mal olmuş şairlerdir. Şairlerin çoğulluğuna olumlu bakabiliriz ama bir şartla: milletin değerleriyle irtibat kurmuş her şairin başımızın üstünde yeri var. Şairin millete olan sadakati karşısında saygı duyuyoruz.

Şiir dergiciliğini de bu bağlamda düşünebiliriz. Görünen gerçek şu: Şiir ortamında edebiyat dergileri de patlama yaptı, dergiler de fazlalaştı, yaygınlık kazandı, dolaşıma girdi. Biz en iyimser görüşle bunu da olumlu karşılıyoruz. Klasik eleştirmen tavrıyla söylersek, zaman en büyük yargıç. ‘Kara, kirli metinler’ de zaman içinde zamanın eleğinden geçeceklerdir.

[...]

‘Onlar ki kelâma can verirler’

2000’ler yazan genç bir şair için , ‘sözün teknolojileştiği’ görselleştiği bu günlerde Şeyh Gâlib’in bu mısraı hangi anlam ifade ediyor? Genç şair, şiirin teknolojikleşmesi karşısında sorgulayıcı bir tavır mı takınacak, yoksa makine dilinin çoğaltımı peşinden mi koşacak? Bu hayati derecede önemli bir soru. Şair enflasyonunun sonucu olarak gördüğümüz ‘kayıt dışı-kirli şiirlerin’ varlığı da bu mesafeye göre şekillenecektir.