Türkiye'nin Dergileri

Zaman zaman dergilerle ilgili konuşuluyor. Genel bir memnuniyetsizlik de seziliyor aslında ama sonbaharla birlikte bir şey oldu dergilere galiba.. Daha doğrusu artık bazı şeyler ayyuka çıktı sanırım. Kasım ayı dergilerinden özellikle seçilmiş bazı alıntılar. Her biri ayrı ayrı kendi bulunduğu tepeye bayrak diken dergiler, giriş yazıları.. Eleştirirken kullandığımız dil için filan iyi örnekler... Bunlar en bariz olanlar. Hece'de bir eleştiri dosyası, Fayrap'ta doğumgünü kutlaması ve Karagöz'de kapalı bir eğri çizen bir 90'lar dosyası da bu ay gösterimde... Heves sakin, Yeniyazı bir şey demiyor ve Milliyet Sanat da Yılmaz Erdoğan'a şapka çıkarıyor kapaktan... Liste uzayıp gider... Toplu halde bakınca üzülüyor insan... Varsayalım ki sadece okuruz... Önceki mimlerin birinden çalarsak: "Bu mudur yahu?" diyesi geliyor insanın bazı şeyleri okuyunca...

SİNCAN İSTASYONU– Kasım 2009 – sayı:27

Giriş yazısından: (Abdulkadir Budak yazıyor) […] Yenilenmek, yeni bir şiir yazıyor olmak, o çok sevilen deyişle “yorulan şiirin ayak değiştirmesi” güzel şeylerdir. Kulağa hoş gelir, ama bu iş marazi bir hal almışsa ne olacak? Bir şairin şiirini değiştirmesi, yıkması için önce ortaya bir şey (şiir) koymuş olması gerekmez mi? yıkmak ancak yapanların hakkı olsa gerektir. Öyle olmuyor ama; bu iş bazılarınca o kadar ileri götürülüyor ki, bırakın her kitapta başka bir şair olmayı, hemen her şiirde başkası olmaya çalışıyor şair. İyi de ne zaman kendisi olacak? Bu iş o kadar kolay mıdır? Bu “yenilik tutuculuğu”na sürükler insanı. Tutuculuğun böylesi de zarar verir şaire. Kendi imge sistemini bir türlü kuramaz, üslubunu edinemez bir türlü. Böyle olunca da öteki şairlerden ayrılamaz; özgürlüğünü kanıtlayamaz. Şiirin bir kişilik sanatı olduğu unutulmuş olur; omurgasız şiirler, buna bağlı olarak da şairler kaplar ortalığı […]

AKATALPA –kasım 2009-sayı:119

Giriş yazısından: (bildiğimiz kadarıyla Ramis Dara yazıyor) […] ayrıca derginin ilk sayfasına şiirleri konan şairlerin nitelikli ve kıdemli şair olmalarının yanında ikinci ve çok önemli bir özelliklerinin olduğunu kimse fark etmiyor sanıyoruz. Buraya şiiri konan şair dostlar çok az dergide şiir yayımlayanlar oluyor genellikler. Beş-altı dergide birden şiir yayımlayan arkadaşları kolay kolay buraya koymuyoruz. Ama ilk sayfa şairi olarak değerlendirdiğimiz şairin bazen bizden hemen sonra üç beş dergiye birden yayılmaya başladığı da olmuyor değil ve bu durumda da zaten bizdeki şiir yayımı sürmüyor […] İlk sayfa denen yere yeni şiir yayımlamaya başlamış, hatta bir iki ince kitap çıkarmış yeni şairlerin şiirlerini koymanın anlamı şundan yoktur ki, bu arkadaşların zamanla şiiri bırakmayacağının, ya da ileride çok iyi bir öykücü, romancı, diyelim sinemacı olmayacağının bir garantisi var mıdır? Siz eski dergilere baktığınızda bugün adını sanını bilmediğiniz insanları görünce hüzün duymuyor musunuz? Biz duyuyoruz.

Ramis Dara’nın yazısından […] İlk kitabı 1994’te yayımlanmış, üç bölüm halinde sunulan 85 şiirden oluşan beşinci kitabı Kitaba Adını Veren Şiir’i okuduğum Necmi Zekâ biraz iyi eğitim görmüş, görmeye çalışmış, kendisini de iyi pazarlayan yarı efsanevi bir kişilik gibi geldi bana. Şairliği de bu efsanevi duruşun yan öğelerinden biri sanki. Kitaba Adını Veren Şiir’de kitaba adını veren şiir ya da dize yok. Şiir kitapları üzerine en çok yazı yazmış biri olarak bu deyişi en çok kullananlardan biri de ben olmalıyım. Dolayısıyla Zekâ’nın kendince dalga geçtiği insanlardan biri de ben olmalıyım. Olabilir. Kitaba Adını Veren Şiir’de kitaba adını veren şiir yok, bu pek önemli değil, ama keşke biraz şiir olsaydı. O da çok az, hiç yok değilse de. […]

ŞİİRİ ÖZLÜYORUM – ekim-kasım 2009-sayı:33

Fuat Çiftçi’nin yazısından […] Emrah Altınok, 2048 (pan/heves kitaplığı) adlı kitabında, ışın tabancasıyla oraya buraya zaplasa da, bir hayata karşılık, bir başka hayat meselesi olduğu durumlarda geriyor şiirini. Aradaki (çınar yay. 2005) adlı şiir kitabının çıkardığı şiirsel yolculuklardan zevk alanları terk edip, yeni kitabıyla, aciz ve donanımsız biçimde okurun karşısına yığılıyor. Aradaki’nden 2048’e ilik nakli yapılmalıdır! En korktuğum sömürü, şairin kendi şiirini sömürmesidir. Emrah, bu şiirlerine itfaiye servisini nasıl taşıyacak, bu da ayrı sorun… […]

MÜHÜR –ekim-kasım-aralık 2009-sayı:27

Celal Fedai’nin yazısından: Son on yıldır şiir diye sunulmak istenenlerin dilde olanla yaşamaktan kaçanların, şiirsel yeteneksizliklerini akılla kurgulamalarından öteye gitmediğini gördük. Dili bir alet gibi kullanan, bu yolla da sürekli dile laf atıp şair pozuyla kaçarak üste çıkanların varlığı, şiir ortamımızı, dili yaşanan bir yurt olarak algılayanlar açısından nefes alınmaz hale getirdi. […] Yaşı ilerlemiş olanlardan Ahmet Güntan, Necmi Zeka gibi isimler milenyum kuşağı ile el ele Türk dilinde kaldırım yenileme, yolları sarı şeritler çekme nevinden işlere konsorsiyum oluşturarak imza attılar. Aralarına gençleri alarak obsesyonlarını diri tuttular. Dil cambazlığı yaparak, dilin onları götürebileceği yere gitmiş de gelmiş havası vermeye çalıştılar. Türkiye’de şiir işi de sonunda, böyle dönen bir dümen oldu sayelerinde. Tebriki hak eden bir başarı… […] Asıl üzüntü verici olan ve belki de asıl tebriki hak edenler, şiirden anlar görünmeye devam etmek isteyen destekçiler olsa gerek. Yayınevi yöneticileri, sözümona dergilerin, sözümona editörleri de, Necmi Zeka’nın son şiir kitabına Milliyet Kitap Eki’nin ağustos sayısında övgüler düzen Necmiye Alpay da hak ediyor elbette. […]

KİTAP-LIK –kasım 2009

Giriş yazısından (Murat Yalçın yazıyor) […] Rüzgar Gülü’nde Seyhan Erözçelik’in iki şiiri birden var. Ortaya çıkış öykülerinin de olması nedeniyle Rüzgar Gülü sayfalarına koyduk. Bu arada Seyhan, “Bundan sonra sadece Kitap-lık dergisinde şiir yayımlayacağım” dedi… Bazen de yazarlar dergilerini seçerler, hep dergilerin yazar seçtiği sanılsa da.. […]