Heidegger, Nietzsche’nin dağınık, serazat, parçalı, çok biçimli, ele geçmez fikriyatını “örmeye” çalışırken, Derrida Nietzsche’den “büyük ulumalar” devşirmeye çalışanların elini hep boş çıkararak kendi “söz”ünü durmadan “söken” bir fikriyatla yüzleştirir bizi.
Neredeyiz? Bir kimsenin veya bir şeyin kendi doğru yeri neresidir? Verilecek cevabımız yok; yerimizi bilmiyoruz. Bilseydik değişmekten, gelişmekten söz etmezdik. Vazgeçişlerimiz olmazdı; peşine düşmüşlüklerimiz; inanç, bilim, makine… Yerinde-yurdunda olmayan, bir ağrı gibi boynumuza asılmış dünyanın neresinde oturacağız? Söylemin baştan çıkardığı retorik cambazı herkesin gayretini boşa çıkaracak bir kıyı var mıdır? Evet ve hayır. Cevaptan önce ve sonradır, burada giz’liden giz’liye ve sükut ederek konuşulur. İki türden ses çıkaran bir tür gizli göçmenler olarak.
Hegel-Freud-Heidegger-Derrida
- Görsel şiir sanattır, sanat olan dolaysız algı düzeyinde insanı çarpandır. Sanat olan önce düşünülmez, sanat olan önce göstergeler savaşında varolmaz, sanat dolaysız beğenide varolur ilkin, bütünde, parçalardan daha çok olan o gestalt'te "güzelliğin" sınırsız nesnellik ve öznelliğinde varolur. Görsel şiir, şiir değildir; görsel şiir, şiir'den daha çok resimdir. Şiirin kendisi değil ama resimden daha çoğu: Resim-şiirimsi.
Derrida
Böyle bir soruya (iki kelimeyle değil mi?) cevap verebilmek için bilgiden vazgeçmen ve bu noktayı unutmaksızın bunun nasıl doğru dürüst yapılacağını bilmen istenir: Kültürü durağan hale getirir ama yolda, yolu geçerken kurban ettiğini bu yöneliminde, ilerlerken bilge bilgisizliğinde (docte ignorance) asla unutma.
Yapıbozum kavramı günümüzde özellikle Fransa ve Amerika'da post-görüngübilimsel ve post-yapısal diye bilinen günün modası entelektüel hareketlerin sıkça kullandıkları bir kavram olmuştur.
