Derlediğim bilgilere göre gazetelerimizin, gazeteciliğimizin kaderini paylaşa bir dergiciliğimiz, edebiyat dergiciliğimiz var. İşin içinde olanların pek sesleri çıkmasa da, Türkiye'de 20. yüzyılda başlayan modern dergicilik ve buna bağlı kurumlar, tamamen göçmüş gibi duruyor anlayış olarak.
Tartışmaya açmak istediğim şeyler şunlar:
Genelde bu oluyor, muhtemelen Sartre da haklı, İsmet Özel de "herşey ben yaşarken oldu". Habere göre, Attila İlhan'ın ölümünün üçüncü yılında mezarı başında anılmış ve şu denmiş bu olayla ilgili:
Yusuf Kaplan, Kuşluk Vakti dergisinde şu aşağıdaki bölümü de içeren bir yazı yazmış. Yazının tamamındaki görüşlerin yanında beni ilgilendiren şu bilmece gibi laf oldu: "Biraz önce de değindiğim gibi, şiir, söz'ün özü, özün sözü'dür. Özün sözü, sözün de özü yoksa, o zaman sözkonusu öz'ün de, söz'ün de; dile gelebileceği, dile getirebileceği, dili harekete geçirebileceği, dile hayat, hayata da dil ve dolayısıyla hayatiyet kazandırabileceği bir şiirinin olmadığına hükmedebiliriz."
Mahfil'in 29. sayısında Baki Ayhan, Cem Uzungüneş'in önceki sayıda yazdığı yazıdan "etkilenerek", biraz celallenmiş. Soylu Yenilikçi Şiir Manifestosu için "özür dilemiş". Bir ton şeyi de yaptığı için özür dilemeyi de ihmal etmemiş. Örneğin;
"Postmodernizmin sululuklarına, çapsızlığına, buharlaşmayı övmesine, "kötü"ye "kötü" diyemeyip, onu iyinin karşısına çıkarma cesaretini gösterememesine kızdığım için, Şiirimin onaylanması için editörlerden, yayıncılardan, yaşlı şairlerden, eleştirmenlerden, şair-eleştirmenlerden, medet ummadığım için" gibi şeyler.