Pardon ne demiştiniz. ?

Kısa yoldan hayat yaşanmıyor

insanlar hakkında öğrendiğim en önemli bilgi, istemediği sürece hiçkimseyi değiştiremeyeceğin.. Çünkü insanlar çok kırılgan ve zannettiğimiz kadar aptal değiller. Saygıyı, adam yerine konmayı hakediyorlar ve işlerine yarayacağını düşünse bile ona zorla dikte edilenlere tepki gösteriyor, sınırları çiziyor, iletişime kapanıyor. Bunun sebebi güvensizlik. sürekli kandırılan ve hakkında yargılara gidilen olduğu gibi kabul edilmeyip eğitilmesi, değiştirilmesi gereken canlılar gibi görülen insanlar değişime direnç gösteriyor haklı olarak. Çünkü önce insan olarak kabul görmek istiyor. Tepki olarak başlayan bu direnç bi süre sonra öfkeye ve radikal uçlara gidiyor.

Modernizme düşman bir çevre insanı yaratmayı beceriyor modernleşme meraklıları. Modernleşmeyi günlük yaşam stillerinde tuhaf bir özgürleşme anlayışıyla uygulamaya başlayan ve bilimsel, sosyal, kültürel, ekonomik olarak uygulamaya geçiremeyen sözde modern insan gelişmenin önündeki tek engel gibi duruyor. En büyük tehlike de özgürlükçü ebeveyn olmanın sınırlarını bilmeyen anne babalar ile güvensiz, öfkeli yetişkinlerin çocukları. Modern ebeveynler, kural tanımayan, istediği herşeyi küçük vahşi bir hayvan gibi yapabileceğini zanneden, toplumsallaşmayı beceremeyen ve kendi kendine yetemeyen bağımlı proje çocuklar yeiştiriyorlar. Diğer tarafta ise gelişmeye ve değişmeye dirençli, düşünmeden, tepki olarak kabul edilmiş inanışlarla, çarpıtılmış geleneksellikle yetiştirilen çocuklar. Sahip olmadıkları herşeyden nefret eden ve kısa yoldan, çabalamadan hayatını değiştirmeyi hayal eden genç insanlar. Ve sonunda 21. yy insanı yaratılmış durumdadır. Bağımlı, televizyonu, bilgisayarı, cep telefonu, hamburgeri elinden alınmadığı sürece hiçbir tepki göstermeyen, sorumluluk almayan, arada bir şikayet edip sızlanan ama harekete geçmeyen yeni çağ çocukları. Ailede ve okulda atlanan en büyük eksiklik karakter eğitiminin olmamasıdır. Adalet, güven, dayanışma, paylaşma, dürüstlük, çalışkanlık kaybedilen değerler olarak görülmemeli ve çocuklarımız bu değerlerle kendini bilen bireyler olarak yetiştirilmelidir.

Doğasından ve doğalından uzaklaşan hızlı gelişmelere ayak uydurmada zorlanan ve algılayamadığı gelişmeler karşısında kendini tehdit altında hisseden insan daha fazla stres yaşamakta, psikolojik olarak rahatsızlanmakta ve kendini kimyasal maddeler ya da olgusal tercihlerle uyuşturmayı tercih etmektedir. Kronik hastalıklara yakalanma oranı artmakta ve sürekli bir yetersizlik kaygısıyla insanlara iyi olmadıkları hep daha fazlasını yapmalarının beklendiği pompalanmaktadır. Sonuçta iki seçenek kalır, depresyon ya da kayıtsızlık boşvermişlik. Film izler gibi ölen insanlara bakıp geçersin, gazetelerin üçüncü sayfasında gördüğün haberleri macera romanı okur gibi okursun ve dünya değişirken kendi dünyanın da değiştiğini zannedersin. Bu büyük bir yalandır ve kendine inanmadığın için, yapabileceğine tüm dünyayı olmasa bile kendi dünyanı değiştirebileceğine inanmazsın.

Hayaller olmadığında hedef olmuyor, hedef amaç haline gelmediyse ve gerekenler yapılmıyorsa başarı gerçekleşmiyor. Hayat kısa yoldan yaşanmıyor. Herşeyin bedeli var o ödenmeden insan gelişmiyor.